داستان و رمان

اینکه هنر محصول خوب دیدن است را می‌توان در این داستان از زبان محمود به خوبی دریافت کرد. احمد محمود عادت دارد از چیزهای ساده درام بسازد. اغراق نکند و واقعیت را همان‌گونه که هست منتقل سازد به همین سبب

«تالار آیینه» شمایی کلّی است از «زن در عصر مشروطه» و تنها در شاه‌زمان و ماه‌رخسار خلاصه نمی‌شود. دده‌سیاه و مهراعظم و آمنه را و فخرالحاجیه و نجم‌السحَر را و حتّی تمام زنان کتاب را در بر می‌گیرد.

بدون تعارف باید بگوییم که نوشتن اثری اجتماعی در باب پدیده فقر و شکاف طبقاتی بی‌آنکه نویسنده حتی به مرز شعارزدگی نزدیک شود؛ کار آسانی نیست، اما این اتفاق در «گاف» رخ می‌دهد.

شصت از کنار هم قرار دادن سه کلمه شکر، صبر و تلاش تشکیل شده است. باوری که پدر و مادر این نوزاد را سر پا نگه‌ داشته است.

رمان النا، یک رمان تاریخی نسبتا خوب است که جایش در میان کتاب‌های تاریخی خالی است. سوژه‌ای که نویسنده به کار گرفته و تخیلی که به آن اضافه کرده، می‌توانست یک داستان فوق‌العاده و جذاب بسازد.

کتاب «به من دست نزن» ماحصل حدود یک سال وقایع‌نگاری است. مخاطب با مطالعه این اثر از منظر زنی که از سطح آگاهی مطلوبی در رابطه با پیرامون خود برخوردار است و نویسنده نیز هست به چالش‌های قرنطینه می‌نگرد.

«ساز شکسته» ایده جذاب و درخشانی داشته که با یک پرداخت سردستی و سطحی تبدیل به اثری ضعیف شده و حرف‌هایی که می‌خواسته بزند را در گلو خفه کرده است.

راویان در «ماه به روایت آه» بسیار بدیع و دقیق انتخاب شده‌اند و همین زاویه دید نو، برایمان داستان‌های تازه‌ای تعریف می‌کند که تا به حال نظیرش را کمتر جایی خوانده یا شنیده‌ایم.

مدیر مدرسه کتابی است که هنوز هم پس از گذشت سالیان، برای خواننده دردناک است. زیرا او با تمام وجودش، دردِ جلال را حس می‌کند. دردی که هنوز هم راه درمانش کشف نشده است.

در داستان‌ها آدم‌ها شوخی‌شوخی تصمیماتی می‌گیرند و بعد تمام هستی‌شان شکل دیگری پیدا می‌کند.