19 آذر 1402
Tehran
9 ° C
ما را در شبک های اجتماعی دنبال کنید
آخرین مطالب
بازگشت
a

پروانه حیدری تگ

«پاییز آمد» با شهادت احمد تمام می‌شود که ای‌کاش نمی‌شد. راوی ما هنوز زنده است، می‌تواند از روزهای بعدش بگوید، می‌تواند همچنان بار روایت را به دوش بکشد؛ چنان که بار زندگی را.

اگر از کلیشه فراری هستید، «کتابخانه نیمه‌شب» را نخوانید، اما اگر اعتقاد دارید که لابه‌لای کلیشه هم می‌توان تصاویر تازه یافت؛ سری به این کتاب بزنید.

«جان بها» تقابل دو انتخاب است، انتخاب ابراهیم و انتخاب حسین. رمانی که می‌توانست بسیار قوی‌تر عمل کند اما در دام شتاب‌زدگی می‌افتد.

«هفت روز آخر» اثری‌ست که قهرمانانش واقعی‌ترین وجه از خودشان را نشان می‌دهند و همین باعث می‌شود تا تلخی این خاطرات را از یاد نبریم.

اگر به دنبال اثری می‌گردید که مردمانش با زبان خودشان حرف بزنند، اصطلاحات خودشان را داشته‌باشند و آیین و رسوم‌شان را به شما نشان دهند؛ «تاریک ماه» انتخاب خوبی‌ست.

لحظه‌های جنون دکتر نون و شرمندگی از شکستن روح  ملکتاج، انکار عشقش به او و تصویرِ نامه‌های عاشقانه خوب شکل‌‌‌گرفته و توانسته با حسرت از گذشته‌ دوری پرده بردارد که می‌شد آرمان و عشق را کنار هم داشت و هیچ‌کدام‌شان

«شکارچیان ماه» فرصت کشف روابط میان شخصیت‌ها را به مخاطب می‌دهد و تصاویر تازه‌ای از جنگ می‌سازد.

مرگ در این اثر چهره زشتی دارد، از پا می‌اندازد، تاب و توان را می‌گیرد، عقل را زائل می‌کند و وادارت می‌کند تا به دلیل این عذاب پی ببری.

سلول‌های بهاری روایت اشک و لبخند است، روایت زمین خوردن و بلند شدن، روایت پای چیزی ماندن و برایش جنگیدن تا انتهای راه، حال آن که علم را انتهایی نیست.

«عقیله» در واژه به معنای زن ارجمند و گرامی‌ست، نفیس و باارزش نیز خوانده شده، مرور زندگانی زنی‌ست که ظلم را فریاد زده و از احدی نترسیده است.