مجله الکترونیک
«عاشق داعشی من» یا سریال «کلید اسرار»
«حبیبی داعشی» که در ترجمه فارسی به «عاشق داعشی من» برگردان شده، رمانی است 300 صفحهای که میتوانست 150 صفحه باشد. رمانی که محصول دغدغه نویسنده درباره جذب جوانان ناآگاه به داعش است ولی متأسفانه نتوانسته دغدغهاش را خوب بیان کند و از زوایای مختلف به این مقوله بزرگ اجتماعیـفرهنگیـسیاسی بپردازد. او این معضل و […]
نویسنده این کتاب در دسته نویسندههای خطرناک است
شوایزر همانطور که از یک محقق حرفهای انتظار میرود به جای کند و کاو و جست و جو برای یک اتهام بزرگ علیه رقیب و دشمنان سیاسی خود راه حل هوشمندانه تر را انتخاب کرده است؛ صدها اتهام کوچک. ضعف استراتژی «اتهام بزرگ» این است که متهم که در این مورد خاص هرگونه امکاناتی هم […]
این کتاب نمیگذارد آب خوش از گلویتان پایین برود
خط داستانی مشخص و روشن است. داستان پیرنگ محکم و استواری دارد که همه المانهای آن به پیرنگ وفادارند و این نکته از ویژگیهای ادبیات ژانر است. «یورش سرد» از چند لحاظ قابل اهمیت است؛ اول اینکه داستان از دل تاریخی روایت میشود که از زمان حاضر فاصله بسیار دارد. همین بستر تاریخی نیازمند تحقیق […]
مروری بر دومین رمان نویسنده «اثریا»
سوم این که نیما اکبرخانی هم جوان است و هم پُرانرژی. داستانش را هم صریح تعریف میکند (تا جایی که امکانش باشد!)؛ این ویژگیهای نویسنده از همان رمانِ اوّلش هم مشخّص بود. «اَثریا» به عنوانِ یک داستانِ ایرانی از خطّ مقدّمِ جنگِ سوریه چنان پیشرو بود که طبیعتاً وقتی صحبت از اثرِ بعدیِ اکبرخانی به […]
روایت عاشورا از زاویه فرزندان امام مجتبی(ع)
از باب دیگر هم مطالعه کردن برایشان سخت است. باب محبت را عرض میکنم. سختشان است سر فرو برند در متون قدیمی و بخوانند آنچه گذشت را. آنچه گذشته که قدیم خیلی خشک و بی رحمانه نوشته میشده است. آنچه گذشته که یک دفعه در سه جمله جوان را پیر میکند. سخت است نشستن پای […]
مروری بر تازهترین اثر مجید قیصری
سالهای جنگ با «صدام» و دیگرانی که به همراه او پیکار کردند و همراهی نمودند و پیمان بستند و پیروی کردند. سوژه اصلی رمان هم قطعا کسی نیست جز حضرت «حسین» علیه السلام. اما حضرت از سوی دیگر آنقدر با زندگی ما آمیخته شده که دیگر شاید قابل تفکیک و جدا کردن هم نباشد. آنقدر […]
مروری بر کتابی از یک نویسنده دهه هفتادی
«بدون مرز» در قیاس با آثار دیگری که درباره چمران تولید شده اثر ضعیفی است، زیرا نه خبری از یک نوآوری در روایت است و نه حتی عنصر سرگرمکنندهای در دل خود دارد که خواننده را تا صفحات پایانی با خود همراه کند.