11 اردیبهشت 1403
Tehran
25 ° C
ما را در شبک های اجتماعی دنبال کنید
آخرین مطالب
بازگشت
a

پروانه حیدری تگ

غمسوزی داستان آدم‌های خوبی‌ست که نقش بازی نمی‌کنند، تصنعی در کلام و رفتار ندارند و تا آن جا که باید در بستر قصه شکل گرفته‌اند.

فصل توت‌های سفید از حضور موثر مرد خالی‌ست. مردان قصه زنان‌شان را از خود رانده‌اند و خود نیز در میانه داستان گم می‌شوند.

«پاییز آمد» با شهادت احمد تمام می‌شود که ای‌کاش نمی‌شد. راوی ما هنوز زنده است، می‌تواند از روزهای بعدش بگوید، می‌تواند همچنان بار روایت را به دوش بکشد؛ چنان که بار زندگی را.

اگر از کلیشه فراری هستید، «کتابخانه نیمه‌شب» را نخوانید، اما اگر اعتقاد دارید که لابه‌لای کلیشه هم می‌توان تصاویر تازه یافت؛ سری به این کتاب بزنید.

«جان بها» تقابل دو انتخاب است، انتخاب ابراهیم و انتخاب حسین. رمانی که می‌توانست بسیار قوی‌تر عمل کند اما در دام شتاب‌زدگی می‌افتد.

«هفت روز آخر» اثری‌ست که قهرمانانش واقعی‌ترین وجه از خودشان را نشان می‌دهند و همین باعث می‌شود تا تلخی این خاطرات را از یاد نبریم.

اگر به دنبال اثری می‌گردید که مردمانش با زبان خودشان حرف بزنند، اصطلاحات خودشان را داشته‌باشند و آیین و رسوم‌شان را به شما نشان دهند؛ «تاریک ماه» انتخاب خوبی‌ست.

لحظه‌های جنون دکتر نون و شرمندگی از شکستن روح  ملکتاج، انکار عشقش به او و تصویرِ نامه‌های عاشقانه خوب شکل‌‌‌گرفته و توانسته با حسرت از گذشته‌ دوری پرده بردارد که می‌شد آرمان و عشق را کنار هم داشت و هیچ‌کدام‌شان

«شکارچیان ماه» فرصت کشف روابط میان شخصیت‌ها را به مخاطب می‌دهد و تصاویر تازه‌ای از جنگ می‌سازد.

مرگ در این اثر چهره زشتی دارد، از پا می‌اندازد، تاب و توان را می‌گیرد، عقل را زائل می‌کند و وادارت می‌کند تا به دلیل این عذاب پی ببری.