رودررو با پدر علم سلول‌های بنیادی ایران
روایت «ما»
در این کتاب دکتر بهاروند دارد داستان زندگی‌اش را بازگو می‌کند. روایتِ یک زندگی معمولی، زندگیِ معمولیِ کسی که خودش را وقف در راه علم‌آموزی و تحقیقات و پیشرفت کشورش کرده.
«سلول‌های بهاری» و قهرمانی بی‌ادعا
دانشمندی که دوست داشتن یادمان می‌دهد
سلول‌های بهاری روایت اشک و لبخند است، روایت زمین خوردن و بلند شدن، روایت پای چیزی ماندن و برایش جنگیدن تا انتهای راه، حال آن که علم را انتهایی نیست.
صدای نابرابری شنیده نمی‌شود؟!
تاریخ مصرف این حرف‌ها گذشته
بسیاری از سخنان و مباحثی که سیمون دوبووار در دو جلد «جنس دوم» به آن پرداخته است، اکنون دیگر جزو موضوعات مورد بحث دنیای زنان و فمینیسم نیست.
از سیاهی اسلام اموی تا سپیدی اسلام علوی
پیام این کتاب روشن است
پس از بیست سال پیام روشنی دارد، سیاهی اسلام اموی را کنارِ سپیدی اسلام علوی به نمایش می‌گذارد.
راه دشواری که نویسنده «عقیله» انتخاب کرده است
نامه سرگشاده به پیام‌آور کربلا یا مستندنگاری؟!
«عقیله» در واژه به معنای زن ارجمند و گرامی‌ست، نفیس و باارزش نیز خوانده شده، مرور زندگانی زنی‌ست که ظلم را فریاد زده و از احدی نترسیده است.
روایتی از یک شهر پرخون در «شهر شرنگ»
تهران‌گردی با پیکان سبز یعقوب
امین حسینیون داستان پلیسی و جنایی‌اش را در بستر تهران روایت کرده است، کاری که از خواندن آن لذت می‌برید و تهران را می‌شناسید.
روایتی از اشک‌ها و لبخندهای مستطیل سبز
تراژدی فوتبال
حمیدرضا صدر در «روزی روزگاری فوتبال»، به خوبی تراژدی جاری در بطن فوتبال را به رخ می‌کشد.
گزارش بی‌کم و کاست یک بحران
غیزانیه با «ظ»!
نویسنده «خشمابه» قصد ندارد تا یافته‌های حسی و ارزشی خود را از محدودیت آب در غیزانیه، به عنوان پیامد یا هشدار یا حتی نجات اعلام کند. هدف نویسنده و البته هدف ادبیات گزارش بی‌کم وکاست است.
مروری بر «مکاشفه بهاری یک همسایه واله»
این کتاب برای چه کسانی نوشته شده؟
«مکاشفه بهاری یک همسایه واله»، نشانگر استعداد نویسنده‌اش در به کار گرفتن تکنیک است که با تمرین و دقیق خواندن می‌تواند منجر به خلق داستان‌های بهتر شود.
نوشتن با دوربین؛ توماس مان و لوکینو ویسکونتی
تماشای چیزی بیشتر از داستان
مرگ در ونیز ویسکونتی به عنوان یک کار اقتباسی، یک اثر هنری خلاق و مستقل محسوب می‌شود. او با تغییراتی که در متن اصلی ایجاد کرد، نشان داد برای ساختن یک فیلم اقتباسیِ خوب باید متن را از آنِ خود